Nino Manfredi – in heaven

Saturnino “Nino” Manfredi (22 maart 1921 – 4 juni 2004) was een Italiaans acteur, stemacteur, regisseur, scenarioschrijver, toneelschrijver, komiek, zanger, auteur, radiopersoonlijkheid en televisiepresentator. Manfredi werd geboren in Castro dei Volsci, Frosinone in een bescheiden familie van boeren. Zijn vader rekruteerde in public safety, waar hij de rang van Maresciallo bereikte, en in de vroege jaren 1930 werd hij overgeplaatst naar Rome, waar Nino en zijn jongere broer Dante hun jeugd doorbrachten in de populaire wijk San Giovanni. In 1937 werd hij ernstig ziek met bilaterale pleuritis, en nadat een arts hem slechts drie maanden te leven gaf, bleef hij enkele jaren in het ziekenhuis in een sanatorium; daar leerde hij een zelfgebouwde banjo spelen en trad hij toe tot de muziekband van het ziekenhuis. Om zijn familie in oktober 1941 te plezieren, schreef hij zich in aan de universiteit van de Faculteit der Rechtsgeleerdheid, maar al in hetzelfde jaar toonde hij interesse en een natuurlijke neiging voor het toneel en maakte hij zijn debuut als presentator en acteur in het theater van een parochie in Rome. Na 8 september 1943 zocht hij, om de dienstplicht te ontlopen, een jaar lang zijn toevlucht bij zijn broer in de bergen boven Cassino; keerde terug naar Rome in 1944, hervatte hij zijn universitaire studies en tegelijkertijd schreef hij zich in aan de Nationale Academie voor Dramatische Kunst. In oktober 1945 studeerde hij af in de rechten met een proefschrift in het strafrecht, zonder ooit het beroep uit te oefenen, en in juni 1947 studeerde hij af aan de academie. Manfredi maakte zijn officiële toneeldebuut in 1947, werkend in toneelstukken geregisseerd door Luigi Squarzina en Vito Pandolfi. In 1958 kreeg Manfredi zijn eerste filmrollen als hoofdrolspeler. In 1962 genoot Manfredi een nog groter succes door de titelrol te spelen in de toneelmusical Rugantino, waarmee hij ook toerde in Canada, de VS en Argentinië. In hetzelfde jaar regisseerde hij het kritisch gewaardeerde segment “L’avventura di un soldato” in de anthologiefilm L’amore difficile (1962). Vanaf de tweede helft van de jaren 1960 werd Manfredi een topacteur aan de Italiaanse box office, met een hoofdrol in Commedia all’italiana-genre. In 1970 genoot hij een groot muzikaal succes met het lied “Tanto pe’ cantà” het nummer ging in première, op het Sanremo Music Festival en het piekte op de derde plaats op de Italiaanse hitparade. In 1971 maakte hij zijn speelfilmdebuut als regisseur Between Miracles (1971), waarmee hij bijna unaniem lovende kritieken kreeg en won de Best Film Work Award op het Filmfestival van Cannes, de Italiaanse Golden Globe voor Beste Eerste Speelfilm, twee Zilveren Linten. In 1972 kreeg hij een groot televisiesucces door Geppetto te spelen in luigi Comencini’s bewerking The Adventures of Pinocchio (1972). In de jaren 1970 en vroege jaren 1980 bleef hij afwisselend spraakmakende werken en minder ambitieuze komedies gebruiken; een van de meest succesvolle voorstellingen van die tijd, de gemargineerde immigrant van Bread and Chocolate (1973), We All Loved Each Other So Much (1974), Down and Dirty (1976), In the Name of the Pope King (1977), Café Express (1980). In 1993, tijdens het filmen van Un commissario a Roma, leed hij aan een hypoxie die zijn geheugenfuncties in gevaar bracht.  Vanaf Un commissario a Roma is zijn populariteit vernieuwd dankzij een reeks succesvolle RAI tv-series en miniseries, met name Linda e il brigadiere. Manfredi was van 1955 tot aan zijn dood getrouwd met model Erminia Ferrari. Het echtpaar had een zoon, en twee dochters. Hij had nog een dochter, van een Bulgaarse vrouw. Manfredi’s laatste rol in The End of a Mystery (2003). Op 7 juli 2003, enkele maanden na de release van de film, werd hij getroffen door een herseninfarct in zijn huis in Rome. Na zes maanden in een voortdurende afwisseling van verbeteringen en verslechteringen te hebben doorgebracht, overleed hij op 4 juni 2004 op 83 jarige leeftijd.