Deze post is 61 keer bekeken.
Nancy Sue Wilson (20 februari 1937 – 13 december 2018) was een Amerikaanse zangeres wiens loopbaan zich uitstrekte over vijf decennia, van het midden van de jaren vijftig tot haar pensionering begin 2010. Nancy Sue Wilson werd geboren op 20 februari 1937 in Chillicothe, Ohio, de eerste van zes kinderen van Olden Wilson, een ijzergieterij werknemer, en Lillian Ryan, een dienstmeid. De vader van Wilson zou platen gekocht hebben om thuis te luisteren. Op vroege leeftijd hoorde Wilson opnames van Billy Eckstine, Nat King Cole en Jimmy Scott met Lionel Hampton’s Big Band. Wilson werd zich bewust van haar talent tijdens het zingen in kerkkoren, het imiteren van zangers als een jong kind, en het optreden in haar grootmoeder’s huis tijdens zomerse bezoeken. Toen ze vier jaar oud was, wist ze dat ze uiteindelijk een zangeres zou worden. Op de leeftijd van 15 jaar, nu aanwezig Columbus, Ohio’s West High School, Wilson won een talentenjacht gesponsord door de lokale ABC-televisiezender WTVN. De prijs was een verschijning op een tv-programma van twee keer per week, Skyline Melodies, dat ze later presenteerde. Ze werkte ook vanaf 15-jarige leeftijd clubs aan de oostkant en de noordkant van Columbus, Ohio, tot ze op 17-jarige leeftijd afstudeerde aan de West High School. Onzeker over haar toekomst als entertainer, ging ze naar de universiteit om les te geven. Ze bracht een jaar door in Ohio’s Central State College (nu de Central State University) voordat ze haar oorspronkelijke ambities liet vallen en haar opvolgde. Ze deed auditie en won een plek met Rusty Bryant’s Carolyn Club Big Band in 1956. Ze toerde met hen door heel Canada en de Midwest in 1956 tot 1958. In deze groep maakte Wilson haar eerste opname onder Dot Records. In 1959 verhuisde ze naar New York met als doel om Cannonball-manager John Levy als haar manager en Capitol Records als haar label te krijgen. Binnen vier weken na haar aankomst in New York kreeg ze haar eerste grote doorbraak, een oproep om in te vullen voor Irene Reid in “The Blue Morocco”. De club boekte Wilson op een permanente basis; ze zong vier avonden per week en werkte overdag als secretaresse voor het New York Institute of Technology. John Levy stuurde demo’s van “Guess Who I Saw Today”, “Sometimes I’m Happy” en nog twee andere nummers naar Capitol. Capitol Records heeft haar in 1960 ondertekend. Wilson’s debuutsingle, “Guess Who I Saw Today”, was zo succesvol dat Capitol Records tussen april 1960 en juli 1962 vijf albums van Nancy Wilson uitbracht. Haar eerste album, Like in Love, toonde haar talent in Rhythm and Blues. In 1962 werkten ze samen, producerend het album Nancy Wilson en Cannonball Adderley, wat haar naar de nationale bekendheid duwde met het hit R & B nummer, “Save Your Love For Me”, en Wilson zou later verschijnen op Adderley’s live album In Person (1968). Tussen maart 1964 en juni 1965 scoorden vier van Wilson’s albums de Top 10 in de Top LP-hitlijst van Billboard. In 1963 werd “Tell Me The Truth” haar eerste echte grote hit, in de aanloop naar haar optreden in de Coconut Grove in 1964 het keerpunt van haar carrière, waarbij ze lovende kritieken oogstten van kust tot kust. In 1964 bracht Wilson uit wat haar meest 
succesvolle hit werd op de Billboard Hot 100 met “(You Don’t Know) How Glad I Am”, wat een hoogtepunt bereikte op nummer 11. Van 1963 tot 1971 registreerde Wilson elf nummers op de Hot 100, waaronder twee kerstsingle. “Face It Girl, It’s Over” was echter het enige overgebleven niet-kerstnummer om de Top 40 voor Wilson te kraken (# 29, in 1968). Na het maken van tal van televisie gastoptredens, kreeg Wilson uiteindelijk haar eigen serie over NBC, de Nancy Wilson Show (1967-1968), die een Emmy won. In de loop van de jaren verscheen ze op veel populaire tv-shows van I Spy, Room 222, Hawaii Five-O, Police Story, The Jack Paar Program, The Sammy Davis Jr. Show (1966), The Danny Kaye Show, The Smothers Brothers Comedy Hour, Kraft Music Hall, The Sinbad Show, The Cosby Show, The Andy Williams Show, The Carol Burnett Show, Soul Food, New York Undercover en recentelijk Moesha en The Parkers. Ze verscheen ook op The Ed Sullivan Show, The Merv Griffin Show, The Tonight Show, The Arsenio Hall Show en The Flip Wilson Show. Ze was in The Meteor Man in 1993 van Robert Townsend en in de film The Big Score. Ze verscheen ook op The Lou Rawls Parade of Stars en de March of Dimes Telethon. Ze werd eind jaren zeventig gesigneerd door Capitol Records en in een poging haar aantrekkingskracht te verruimen, sneed ze het album Life, Love and Harmony, een album van soulvolle, funky danspartijen met de track “Sunshine”, die een van de haar meest gewilde opnames. In 1977 nam ze het themalied op voor The Last Dinosaur, een gemaakt-voor-tv-film die werd geopend in theaters in Japan. In de jaren 80 nam ze vijf albums op voor Japanse labels omdat ze live de voorkeur gaf aan opnames, en Amerikaanse labels gaven haar die mogelijkheid niet vaak. Ze kreeg zo’n brede populariteit dat ze werd gekozen als de winnaar van de jaarlijkse Tokyo Song Festivals. In 1982 nam Wilson het op met Hank Jones en het Great Jazz Trio. In datzelfde jaar nam ze op met de Griffith Park Band wiens leden Chick Corea en Joe Henderson waren. In 1987 nam ze deel aan een PBS-show getiteld Newport Jazz ’87 als de zanger van een jazztrio met John Williams en Roy McCurdy. In 1982 tekende ze ook bij CBS, haar albums hier inclusief The Two of Us (1984), duetten met Ramsey Lewis geproduceerd door Stanley Clarke; Forbidden Lover (1987), inclusief het titel-track duet met Carl Anderson; en A Lady with a Song, dat in 1989 haar 52e albumuitgave werd. In het begin van de jaren negentig nam Wilson een album op ter ere van Johnny Mercer met coproducent Barry Manilow getiteld With My Lover Beside Me. In dit decennium nam ze ook nog twee andere 
albums op, Love, Nancy en haar zestigste album If I Had it My Way. Eind jaren negentig werkte ze samen met MCG Jazz, een programma voor jeugdeducatie van de Manchester Craftsmen’s Guild. In 1995 trad Wilson op tijdens het New Orleans Jazz & Heritage Festival en het San Francisco Jazz Festival in 1997. In 1999 organiseerde ze een show ter ere van Ella Fitzgerald, getiteld Forever Ella op het A & E-netwerk. Alle opbrengsten van de A Nancy Wilson Christmas 2001 gingen ter ondersteuning van het werk van MCG Jazz. Wilson was de host op NPR’s Jazz Profiles, van 1996 tot 2005. Wilson’s tweede en derde album met MCG Jazz, R.S.V.P. (Rare Songs, Very Personal) (2005) en Turned to Blue (2007), wonnen beide de Grammy Award voor Best Jazz Vocal Album. Tijdens de Hollywood Bowl, op 29 augustus 2007, vierde Wilson haar 70e verjaardag met een all-star evenement georganiseerd door Arsenio Hall. Op 10 september 2011 trad ze voor de laatste keer op een openbare scène op aan de Ohio University in Athens, Ohio. Wilson huwde haar eerste echtgenoot, drummer Kenny Dennis, in 1960. In 1963 werd hun zoon, Kenneth (Kacy) Dennis Jr. geboren, en in 1970 scheidden ze. Op 22 mei 1973 trouwde Wilson binnen een maand na de ontmoeting met een Presbyteriaanse predikant, eerwaarde Wiley Burton. Ze beviel van een dochter genaamd Samantha Burton in 1975, en het paar adopteerde Sheryl Burton in 1976. Als gevolg van haar huwelijk, onthield ze zich van het optreden op verschillende locaties, zoals avondclubs. In november 1998 stierven haar beide ouders. In augustus 2006 werd Wilson opgenomen in het ziekenhuis met bloedarmoede en kaliumgebrek, en was op I.V. voeding tijdens het ondergaan van een complete reeks testen. Ze kon de UNCF Evening of Stars Tribute to Aretha Franklin niet bijwonen en moest de verloving annuleren. Al haar andere afspraken waren opgeschort in afwachting van doktersrapporten. In maart 2008 werd ze in het ziekenhuis opgenomen voor longcomplicaties, hersteld en beweerde dat het goed ging. In hetzelfde jaar stierf haar man, Wiley Burton, na het lijden aan nierkanker. Op 13 december 2018 overleed Wilson in haar huis in Pioneertown, Californië na een lang gevecht met nierkanker. Op de leeftijd van 81 jaar.