Eraclio Catalin Rodríguez Cereijo, beter bekend als Horacio Guarany (15 mei 1925 – 13 januari 2017), was een van de belangrijkste Argentijnse folklore zanger, en een schrijver. Zijn vader, Jorge Rodriguez, was een correntino Indiase, en zijn moeder, Feliciana Cereijo Rodriguez, werd geboren in León (Spanje). Zijn vader werkte als een houthakker van het Britse bedrijf Forestal toen de 15 mei 1925, vlak bij Guasuncho of Intillaco, in de bergen van Austral Chaco, werd hij geboren als derde naar de laatste van de 14 broers en zussen, Eraclio Catalin, al werd opgemerkt in de nabijgelegen stad Las Garzas, en die zijn jeugd passeerde door in Alto Verde (district nu een deel van de stad Santa Fe). Als kind vond hij leuk muziek, zang, en leerde gitaar spelen met de leraar Santiago Aicardi. In 1943 reisde hij naar Buenos Aires om zingen te proberen. Hij woonde in een pension, en zong in el Barrio de la Boca, en el boliche La Rueda, om te overleven. Vervolgens werkte hij ingescheept als kok, en ook als een brandweerman. Het begon met het Orkest van Herminio Giménez, zingen Paraguayaanse Guaraní taal en muziek. In 1957 debuteerde hij op Radio Belgrano in Buenos Aires, het krijgen van zijn interpretatie van ‘El Mensu “(broers Ramon Ayala en Vicente Cidade), worden verspreid op radiozenders. Hij bereidde het Nationaal Festival van Cosquín in 1961 en was een klassiek jaar na jaar met bekende composities als Guitarra de medianoche, Milonga para mi perro, La guerrillera, No sé por qué piensas tú, Regalito en Si se calla el cantor. Veel van zijn beroemde muzikale composities begeleidde de letters van de grote dichter tucumano Juan Eduardo Piattelli, nummers als Canción del perdón en No quisiera quererte, onder vele anderen. In 1972 schoot hij zijn eerste speelfilm Si se calla el cantor, met Olga Zubarry. In 1974 regisseerde hij door dezelfde regisseur Enrique Dawi, filmde La vuelta de Martín Fierro, met Onofre Lovero. In 1987 trad hij in la Fiesta Nacional de la Tradición Frente al Mar in Miramar (Buenos Aires). In 1989 kocht hij een boerderij in Lujan genaamd Plumas Verdes. In februari 2012 maakt hij een cuatrilogía vertelt zijn leven in muzikale vorm in het Teatro ND Ateneo in Buenos Aires, met 4 concerten. In 2007 films “El grito en la sangre”, geregisseerd door Fernando Musa en het uitvoeren met Abel Ayala, Florencia Otero en Roberto Vallejos. In 2013 krijgt hij een onderscheiding van het Congres van de Natie Argentinië. In 2014 ontvangt hij de Premio Konex a la trayectoria. In 2015 keert hij terug om te zingen in de dressuur en folklore festival van Jezus Maria, Cordoba. Met 89 jaar maakte hij de presentatie op het festival waarin de Chaco Palavecino met hem zingt. Op 13 januari 2017 overlijdt hij als gevolg van een hartstilstand op 91 jarige leeftijd in zijn huis in Lujan.
This post has been seen 729 times.