Herbert Brough Falcon Marshall (23 mei 1890 – 22 januari 1966) was een Engels toneel, scherm en radio acteur. Marshall werd in 1890 in Londen geboren als het enige kind van toneelacteurs Percy F. Marshall en Ethel May Turner. Theatrale critici prezen zijn vader vanwege zijn komische flair en ‘rijke stem’. Naast acteren schreef en regisseerde Percy enkele toneelstukken waarin hij verscheen. Het meest populair in de jaren 1880 en 1890, Marshalls vader stopte met acteren in 1922 en stierf op 28 december 1927 op 68-jarige leeftijd. Zijn moeder was de zuster van journalist en drama-criticus, Leopold Godfrey-Turner (geboren Leopold McClintock Turner). Marshall’s grootvader, Godfrey Wordsworth Turner, schreef verschillende boeken en artikelen over kunst en reizen. In een artikel over zijn liefde voor het theater merkte hij op dat een van zijn ooms een acteur was. Godfrey was ook de achterneef van de invloedrijke zakenman Edward Wollstonecraft, die neef was van activiste voor vrouwenrechten en auteur Mary Wollstonecraft en achterneef van Mary Wollstonecraft Shelley, die de horrorklassieker Frankenstein schreef. Als een jongen gaf Herbert’s moeder hem de bijnaam “Bart” omdat ze vreesde dat hij bekend zou staan als “Bertie”, een naam die toen in zwang was en die ze niet leuk vond. Zijn familie, vrienden en persoonlijke kennissen bleven hem de rest van zijn leven Bart noemen. Hij werd ook periodiek aangeduid met zijn bijnaam in de pers. Hoewel hij door zijn voornaam werd geïntroduceerd, werd hij meestal als Bart op de radio aangesproken. Zijn ouders gaven hem de middelste naam, Brough naar zijn peetvader, komische Shakespeariaanse acteur Lionel Brough. Als kind werd Marshall voornamelijk opgevoed door zijn drie tantes van moeders kant, terwijl zijn ouders toerde in theatrale producties. Tijdens schoolvakanties namen ze hem echter mee. Deze vroege ervaringen gaven hem aanvankelijk een negatief beeld van het theater. Marshall studeerde af aan de St. Mary’s College in Old Harlow, Essex en werkte enige tijd als boekhoudkundige. Nadat hij ontslagen was vanwege de trage berekeningen, nam hij een baan als assistent-bedrijfsleider van een theatergroep, gerund door een vriend van zijn vader. Later had hij een reeks verschillende backstage-banen bij verschillende theaters en acteurs. Toen een groep voor hervormd werkte, werd hij ontslagen. Vervolgens probeerde hij zijn hand op acteren. Op 9 april 1917 werd hij in de linkerknie door een sluipschutter neergeschoten tijdens de Second Battle of Arras in France. Na een opeenvolging van operaties werden artsen gedwongen zijn linkerbeen te amputeren. Marshall bleef dertien maanden in het ziekenhuis. Maar al snel besloot hij dat hij terug wilde naar het theater en leerde hij hoe hij goed moest lopen met een prothetisch been. Marshall leed de rest van zijn leven aan zijn oorlogsverwonding, beide door fantoompijn die vaak voorkomt bij geamputeerden en de prothese. De pijn in zijn been werd later in het leven duidelijker, inclusief het lastigvallen van filmopnamen op andere manieren en het verergeren van zijn meestal zeer lichte slapheid. Marshall had een lange en gevarieerde podiumcarrière en trad op met notabelen als Sir Nigel Playfair, Sir Gerald du Maurier, Noël Coward, Gertrude Lawrence, Edna Best (zijn tweede vrouw), Cathleen Nesbitt, Mabel Terry-Lewis, Marie Löhr, Madge Titheradge en Edmund Gwenn (zijn toekomstige film en radio mede ster). Terwijl zijn toneeldebuut gewoonlijk wordt vermeld als The Adventure of Lady Ursula (1911), plaatsen sommige bronnen het in 1909. In 1913 maakte hij zijn debuut in Londen in de rol van Tommy in Brewster’s Millions. Acteur-manager Cyril Maude was zo onder de indruk van zijn optreden dat hij Marshall recruteerde voor zijn Amerikaanse en Canadese tournee van Grumpy. Toen de oorlog werd uitgeroepen, keerde het bedrijf terug naar Londen en de 24-jarige diende zich aan. Na de wapenstilstand, Marshall voegde zich bij Nigel Playfair’s repertoire gezelschap, te zien in Make Believe (December 1918), The Younger Generation (1919) en Abraham Lincoln (1919). In 1920 maakte hij zijn eerste bekende verschijning tegenover Edna Best in Brown Sugar. Hij verscheen ook in John Ferguson en de toneelstukken van Shakespeare, The Merchant of Venice en As You Like It. Het volgende jaar tourde hij door Noord-Amerika met de Australische ster Marie Löhr en speelde hij in A Safety Match in Londen. Tegen 1922 trad Marshall regelmatig op aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, debuteerde op Broadway in The Voice From the Minaret en speelde in Coward’s The Young Idea en The Queen Was in the Parlour. Onder zijn andere successen 
waren: Aren’t We All? (1923), The Pelican (1924–25), Lavender Ladies (1925), Interference (1927–28), S.O.S. (1928) en Tomorrow and Tomorrow (1931). Zijn grootste hits met Edna Best waren de eerder genoemde Brown Sugar, The Charming People (1925–26), The High Road (1928–29), Michael and Mary (1930), The Swan (1930) en There’s Always Juliet (1931–32). Marshall debuteerde op het grote scherm in 1927 in de stomme film Mumsie. Dit drama behaalde heel wat succes en hielp zijn carrière in Hollywood opstarten. Zijn volgende film, het drama The Letter (1929), was de eerste van de vijf films naar het werk van William Somerset Maugham waarin Marshall meespeelde. Vervolgens vertolkte hij een jurylid in een moordzaak die zelf op zoek gaat naar de waarheid in de vroege Hitchcock thriller Murder! (1930) en in een drietal Britse drama’s waarin hij de affiche deelde met Edna Best. In 1932 brak hij in Hollywood door met zijn twee bekendste acteerprestaties van de jaren dertig. Eerst deed Josef von Sternberg een beroep op hem voor de rol van de zwaar zieke echtgenoot van cabaretzangeres Marlene Dietrich in het drama Blonde Venus. Datzelfde jaar kreeg hij de gelegenheid om de mannelijke hoofdrol van gentleman-dief te vertolken in de vederlichte romantische komedie Trouble in Paradise van Ernst Lubitsch. In de jaren dertig (tot het midden van de jaren veertig) speelde hij in heel wat romantische melodrama’s en ‘screwball comedies’ de zachtaardige, elegante en betrouwbare ‘leading (gentle)man’ van beroemde actrices als Claudette Colbert (3 films), Bette Davis (2 films), Barbara Stanwyck (2 films), Marlene Dietrich (2 films), Mary Astor (2 films), Greta Garbo, Joan Crawford, Katherine Hepburn.
Vermeldenswaardig zijn twee drama’s uit 1934, Riptide en The Painted Veil (naar Somerset Maugham) waarin Marshall als weinig avontuurlijke maar degelijke en hardwerkende echtgenoot (bezadigde zakenman en bezige dokter) bedrogen wordt door zijn vrouw en haar ten slotte vergeeft. Hetzelfde overkwam hem een derde keer in de tragikomedie Angel (1937) wanneer Lubitsch hem opnieuw vroeg als de gedistingeerde filmechtgenoot (de druk reizende topdiplomaat) van Marlene Dietrich. In het drama Zaza van vrouwen regisseur George Cukor was het echter Marshall die als getrouwde man aanpapt met een cabaretzangeresje en haar erg ontgoochelt als ze de waarheid verneemt. Marshall zette dit decennium sterk in met karakterrollen maar hij kreeg op zijn vijftigste steeds minder de echte hoofdrol toebedeeld. In de spionagefilm Foreign Correspondent (Alfred Hitchcock, 1940) vertolkte hij een nazi agent met een volwassen dochter aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Hij werkte ook mee aan The Letter (1940, een remake van de gelijknamige Maughamverfilming uit 1929) en aan het veelvoudig Oscar genomineerde The Little Foxes (1941, de filmadaptatie van Lillian Hellmans gelijknamige toneelstuk). In die twee indringende drama’s van William Wyler had hij af te rekenen met zijn koele en hatelijke filmechtgenote Bette Davis. Marshall gaf twee keer gestalte aan Somerset Maugham (of zijn alter ego) in The Moon and Sixpence (1942) en The Razor’s Edge (1946), twee dramatische romanadaptaties van Maugham. Hij zette zijn ondersteunende karakterrollen voort. Hij belichaamde goedmoedige personages zoals de blinde meevoelende oudere vriend-pianist in de romantische fantasyfilm The Enchanted Cottage (1945) en de chagrijnige oom-weduwnaar die weer zin krijgt in het leven door de komst van zijn nichtje in de familiefilm The Secret Garden (1949). Daarnaast kwam zijn duistere kant eveneens tot uiting: de moordenaar van zijn vrouw en haar minnaar in Duel in the Sun (1946), King Vidors bekendste western en de hoofdverdachte van een moord in de psychologische film noir thriller High Wall (1947). Marshall dook in die tijd in meerdere films noirs op: zo was hij de welgestelde man door wie de getrouwde Joan Fontaine geobsedeerd raakt in Ivy (1947), de corrupte uitgever in The Underworld Story (1950) en de vermoorde vader in Otto Premingers Angel Face (1952). In 1955 kruiste hij opnieuw het pad van Bette Davis in het historisch drama The Virgin Queen als Robert Dudley, de vertrouweling en levenslange vriend van Elizabeth I van Engeland (Davis). In 1958 was hij de inspecteur die samen met Vincent Price de vlieg met het mensenhoofd terugvindt in de horrorfilm The Fly (1958). In de jaren zestig nam Marshall enkel nog bescheiden bijrollen voor zijn rekening. Het ging telkens om mannen van aanzien zoals een eerste minister, een sir, een gouverneur, een professor of een dokter, het beroep dat hij tijdens zijn carrière een 
tiental keren speelde. Na de thriller The Third Day verhinderde zijn verslechterde gezondheidstoestand hem nog te acteren. Hoewel populair en sympathiek, leed Marshall in het grootste deel van zijn leven aan depressies. In zijn vrije tijd genoot hij vooral van schetsen en vissen. Marshall was vijf keer getrouwd en scheidde drie. In 1914 verscheen hij samen met Mollie Maitland (wiens echte naam was Hilda Lloyd Bosley) in The Headmaster; het volgende jaar waren ze getrouwd. Vijf jaar later verscheen hij voor het eerst bij Edna Best, die zijn meest voorkomende mede ster podium zou worden; ze maakten ook samen drie films (The Calendar, Michael and Mary and The Faithful Heart). Marshall en Best trouwden in november 1928, na hun respectievelijke echtscheidingen (ze waren de afgelopen drie jaar samengeweest). Tijdens een terugreis naar Londen eind november 1932 gaven Marshall en een zwangere Best een interview waarin zij hun voornemen uitdrukten om de volgende zomer kort naar Hollywood terug te keren. Ze zouden een oppas meebrengen om voor hun dochter te zorgen. Op een gegeven moment keerden Best en jonge Sarah terug naar Londen, terwijl Marshall meer film aanbiedingen ontving. Ze gingen door met het maken van uitstapjes om elkaar te zien. Tegen de tijd dat Marshall begin 1934 Riptide filmde, zou hij naar verluidt zwaar drinken vanwege zijn problemen met Best en toegenomen fantoompijn. In 1940, na een lange scheiding van haar man en met iemand anders te willen trouwen, Best scheidde Marshall op grond van desertie (hij leefde in Hollywood, terwijl zij in Groot-Brittannië woonde). Twintig dagen later trouwde hij met actrice en model Elizabeth Roberta “Lee” Russell, een zus van filmster, Rosalind Russell. Hij was getrouwd met zijn vierde vrouw, voormalig Ziegfeld-meisje en actrice Patricia ‘Boots’ Mallory, van 1947 tot haar dood in 1958. Ze waren getrouwd in augustus 1947, met Nigel Bruce als beste man. Na een ziekte van zestien maanden, Mallory overleed aan een keelaandoening op de leeftijd van 45 jaar. Marshall was diep verontrust door haar dood en moest worden gehospitaliseerd voor longontsteking en pleuritis minder dan twee maanden later. Hij huwde zijn laatste vrouw, Dee Anne Kahmann, op 25 april 1960, toen hij bijna 70 jaar oud was. Ze was tweemaal gescheiden, 38 jarige warenhuiskoper. Ze bleven getrouwd tot zijn dood. Marshall had een dochter, Sarah, van Edna Best, en nog een dochter, Ann, van Lee Russell. Zijn jongste dochter, Ann Marshall (vaak “Annie” genoemd), werkte vele jaren als persoonlijke assistent van Jack Nicholson. Marshall, net als veel van zijn tijdgenoten die in Hollywood verbleven, begon veel minder acteeraanbiedingen te ontvangen en moest, vooral tegen het einde van zijn leven, nemen wat hij maar kon krijgen om financiële redenen. In mei 1951, toen hij in het ziekenhuis herstellende was van corrigerende operaties, leed hij een “longembolie rond zijn hart”. Marshall verscheen in zijn laatste belangrijke filmrol in The Caretakers (1963) met Joan Crawford, die graag weer met hem wilde optreden 22 jaar nadat ze When Ladies Meet samen hadden gemaakt. Met betrekking tot zijn slechte gezondheid en zwaar drinken, werkte ze samen met de filmregisseur om de tijd te minimaliseren die Marshall op de set moest spelen. Aan het einde van 1965, na zijn laatste korte filmoptreden in de thriller The Third Day, werd Marshall toegelaten tot het Motion Picture Relief Fund Hospital voor ernstige depressies. Acht dagen na zijn vrijlating overleed hij op 22 januari 1966 in Beverly Hills, Californië, aan hartfalen op 75-jarige leeftijd. Hij was begraven in Chapel of the Pines Crematory in Los Angeles.
This post has been seen 581 times.