France Gall ( 9 oktober 1947 – 7 januari 2018), was een Franse zangeres. Ze werd geboren als Isabelle Geneviève Marie Anne “France” Gall in een muzikale familie. Haar moeder was zangeres en haar vader, Robert Gall, stond bekend als liedjesschrijver voor onder meer Charles Aznavour en Édith Piaf. Haar moeder, Cécile Berthier, was zelf zangeres en dochter van Paul Berthier, de oprichtster van Les Petits Chanteurs à la Croix de Bois. De enige dochter van haar familie, ze had twee broers: Patrice en Claude. In het voorjaar van 1963 moedigde Robert Gall zijn dochter aan liedjes op te nemen en de demo’s naar de muziekuitgever Denis Bourgeois te sturen. In juli deed ze auditie voor Bourgeois in het Théâtre des Champs-Elysées in Parijs, waarna Bourgeois haar onmiddellijk wilde tekenen. Frankrijk werd vervolgens bij Philips getekend. In die tijd werkte Bourgeois voor het label als artistiek directeur voor Serge Gainsbourg en nam deze rol ook over voor Gall. Hij moedigde haar aan om vier nummers op te nemen met de Franse jazzmuzikant, arrangeur en componist Alain Goraguer. Toen ze vijftien was nam ze in 1963 onder de naam France Gall haar eerste single op: Ne sois pas si bête, die meteen een hit werd in Frankrijk. Een tweede single in 1964, Sacré Charlemagne, geschreven door haar vader, was opnieuw een hit. In 1965 werd de blonde tiener ster door Luxemburg uitgezonden naar het Eurovisie song festival in Napels, met het nummer Poupée de cire, poupée de son (geschreven door Serge Gainsbourg). Gall won en werd meteen internationaal bekend. In de volgende jaren had ze verdere successen met Les sucettes (ook van Serge Gainsbourg), waarvan de ironisch-erotische betekenis haar toen volledig ontging, en Bébé requin. De nummers die ze daarna opnam waren van mindere kwaliteit en haar carrière raakte in het slop. Ze had in die tijd wel een relatie met de bekende zangers Claude François en Julien Clerc (van 1970 tot 1974). Na hun liefdesbreuk schreef François voor haar het nummer Comme d’habitude, nu bekend onder de titel My Way. Een belangrijk keerpunt in haar persoonlijk leven en in haar carrière was de ontmoeting met de zanger en componist Michel Berger in 1974. Ze begonnen een relatie die in juni 1976 uitmondde in een huwelijk. Ze kregen een dochter Pauline (14 november 1978) en een zoon Raphaël (2 april 1981). Berger begon voor Gall nieuwe nummers van goede kwaliteit te schrijven. Hits werden onder meer La Déclaration (1974), Samba Mambo (1975) en Il jouait du piano debout over Jerry Lee Lewis (geïnspireerd door Elton John). In 1978 schreef Berger samen met de Canadese songwriter Luc Plamondon de succesvolle rockopera Starmania, waarin Gall een van de hoofdrollen kreeg naast onder meer Daniel Balavoine. Onder invloed van Berger ontwikkelde Gall zich tot een volwassen, technisch onderlegde zangeres. Ze ging ook liveoptreden, wat ze nog niet eerder had gedaan. In 1979 nam Gall deel aan een nieuwe show die voor velen gedenkwaardig blijft. De rockopera Starmania, samengesteld door Michel Berger en geschreven door de Québécois-auteur Luc Plamondon, genoot een succes dat niet gebruikelijk is voor musicals in Frankrijk. De show speelde een maand lang in het Palais des congrès de Paris. In 1982 repeteerde Gall in het Palais des Sports in Parijs om Tout pour la musique te presenteren, een innovatief spektakel gekenmerkt door het gebruik van elektronische muziek. De liedjes “Résiste” en “Il jouait du piano debout” werden al snel Franse popstandaarden. In 1980 nam ze Donner pour donner op, een duet met Elton John die het samen met Berger had geschreven. In 1985 trad Gall toe tot Chanteurs Sans Frontières, op initiatief van Valerie Lagrange. Ze werkte ook voor S.O.S. Ethiopie ten behoeve van Ethiopië onder auspiciën van Renaud. Tegelijkertijd gaf ze een succesvolle reeks concerten van drie weken op de nieuwe locatie Zénith in Parijs, waar ze nieuwe liedjes zoals “Débranche” (“Loosen-up”), “Hong-Kong Star”, uitvoerde en solide gaf akoestische uitvoeringen van “Plus haut”, “Diego libre dans sa tête” en “Cézanne peint”. In 1985 en 1986 werkte Gall samen met Berger, Richard Berry, Daniel Balavoine en Lionel Rotcage ten voordele van Action Écoles, een organisatie van schooljongen-vrijwilligers die essentiële voedingsproducten in Frankrijk verzamelt voor Afrikaanse landen waar hongersnood en droogte de overhand hebben. Op 14 januari 1986, tijdens een reis naar Afrika, kwam Balavoine tragisch ten onder in een helikopterongeluk. In 1987 was het lied 
“Évidemment”, geschreven door Berger en gezongen door Gall, een ontroerend eerbetoon aan hun verloren vriend. Het lied verscheen op het album Babacar. Gall bekroonde de poplijsten in veel landen in 1987 en 1988 met een ander nummer van het Babacar-album, “Ella, elle l’a”, een eerbetoon aan Berger voor Ella Fitzgerald. Na de release van Babacar lanceerde Gall een nieuwe show geproduceerd door Berger. De succesvolle productie in Le Zénith trok door heel Europa en leidde tot het live-album Le Tour de France ’88. Gall nam begin jaren negentig een pauze weg van het zingen en nam nog enkele jaren niet meer op. Ze maakte echter wel een album genaamd Double Jeu met Berger. Na de release van Double Jeu kondigden Gall en Berger een reeks concerten aan in verschillende Parijse locaties; dit project werd bijna geannuleerd door de dood van Berger door een hartaanval op 2 augustus 1992. Hoewel Gall sterk werd getroffen door de dood van Berger, wilde ze het geplande project voltooien. Ze besloot echter om zich in te zetten voor de voorstellingen in Bercy en promootte de nummers die zij en Berger samen hadden gemaakt. Ze trad uiteindelijk op in Bercy in september. Alle liedjes die ze uitvoerde, waren geschreven door Michel Berger van Double Jeu en hun discografieën. Een jaar later keerde ze terug op het podium en trad op in een nieuwe show in de Pleyel in Parijs met nieuwe muzikanten. Het repertoire bevatte songs die uitsluitend door Berger werden geschreven, hoewel Gall haar eigen versies van nummers opnam die oorspronkelijk door anderen waren uitgevoerd. Na een jaar in Los Angeles bracht ze haar achtste studioalbum uit, France in 1996. Datzelfde jaar besloot ze om naar de Olympia van Parijs te gaan. Het jaar daarop, in 1997, kondigde ze haar pensionering aan en nam ze een ongeplugte show op voor de Franse televisie met liedjes uit haar laatste album. Pauline, Gall’s oudste kind met Michel Berger, kreeg kort na haar geboorte de diagnose mucoviscidose. Zij en Berger hadden besloten hun hoop te vestigen op de voortgang van medisch onderzoek en de details van Pauline’s conditie geheim te houden voor het publiek. Ze ging een pact aan met haar man om hun professionele projecten af te wisselen om voor hun dochter te zorgen in de hoop dat er een remedie zou worden gevonden. Pauline stierf hieraan in december 1997. Gall werd in april 1993 gediagnosticeerd met borstkanker, dat met succes werd behandeld. Na de dood van haar dochter deed Gall slechts af en toe een openbare verschijning. Haar zoon Raphaël is muziekbegeleider. Als een afscheid van haar carrière werd in 2001 een documentaire gemaakt, France Gall par France Gall. Miljoenen keken naar de documentaire toen die dat jaar op de Franse televisie werd uitgezonden. Gall in scene gezet en verscheen in de France 2 documentaire van Frankrijk, Tous pour la musique, ter gelegenheid van de 15e verjaardag van de dood van Michel Berger. Ze was een beschermheer van de Franse liefdadigheidsinstelling Coeurs de Femmes en ook een gewone pokerspeler tot haar dood. Als overlevende borstkankerpatiënt overleed Gall op 70-jarige leeftijd aan een infectie na een gevecht van twee jaar met een kanker van niet-gekende primaire oorsprong in het Amerikaanse ziekenhuis van Parijs in Neuilly-sur-Seine op 7 januari 2018.
This post has been seen 1604 times.