Robert St Clair Grant (14 april 1932 – 8 november 2003) was een Engelse acteur, komiek en schrijver. Grant werd op 14 april 1932 geboren in Hammersmith, West-Londen, als zoon van Albert George Grant (1909–1985) en Florence Buston (1909–2001). Hij werd opgeleid bij Aldenham School. Grant volgde een opleiding tot acteur aan de Royal Academy of Dramatic Art, waar hij in zijn vrije tijd werkte als verkoper van diepvriesproducten en ook als buschauffeur. Na nationale dienst te hebben gedaan bij de Royal Artillery, maakte hij zijn podiumdebuut in 1952 als Sydney in Worm’s Eye View in het Court Royal, Horsham. In 1954 trouwde hij met Jean Hyett; het huwelijk zou eindigen in een scheiding. Grant’s eerste optreden in Londen was in The Good Soldier Schweik in het Duke of York’s Theatre in 1956, en hij bracht enkele jaren door in het Theatre Royal Stratford East voordat hij de hoofdrol kreeg in de musical Blitz! in het Adelphi Theatre in West End voor twee jaar. In 1962 trouwde hij voor de tweede keer met Christine Sally Kemp; ze zijn later gescheiden. Grant was inmiddels begonnen met het maken van filmoptredens, waaronder Sparrows Can’t Sing (1963), Till Death Us Do Part (1969), Mrs. Wilson’s Diary (1969). Hij toerde door Australië met het stuk No Sex Please, We’re British. Grant speelde de busdirigent Jack Harper in de televisieserie On the Buses, die tussen 1969 en 1973 duurde en had 74 afleveringen. Het was meteen een succes bij de kijkers en leidde tot drie speelfilms On the Buses (1971), Mutiny on the Buses (1972), Holiday on the Buses (1973). In 1975 schreef en speelde hij in een eenmalige pilot Milk-O, een poging om zijn carrière nieuw leven in te blazen door middel van een soortgelijk personage. Dit leidde echter niet tot een serie en Grant trad nooit meer op voor televisie. In 1981 verscheen hij in een reizende productie van de ooit controversiële revue Oh! Calcutta!. In 1980 speelde Grant de titelrol in John Arden ‘BBC radiobewerking van Don Quichot. In 1986 speelde hij in The Red Telephone Box. In de jaren tachtig leed hij aan depressies, een bipolaire stoornis en andere psychische problemen door gebrek aan werk en zijn aanzienlijke schulden. Dit leidde uiteindelijk tot een zelfmoordpoging. Op grond van het beroep keerde Grant uiteindelijk terug naar Engeland, waar zijn afwezigheid voor enige opschudding had gezorgd. In 1990 werd aangekondigd dat On the Buses nieuw leven zou worden ingeblazen als een nieuwe show genaamd Back on the Buses. Back on the Buses ging uiteindelijk niet door toen de financiering van STV uitbleef. Een verder groot tekort aan werkgelegenheid leidde in 1995 tot een nieuwe zelfmoordpoging, dit keer door koolmonoxidevergiftiging. Grant werd net op tijd ontdekt, zakte over het stuur van zijn auto, die gevuld was met uitlaatgassen, en werd voor behandeling in het ziekenhuis opgenomen. Hij en Kim gingen op vakantie in Goa in India om bij te komen en bij hun terugkeer leek het eindelijk weer goed te gaan. Ze verhuisden naar een klein huisje in Church End Twyning, ongeveer anderhalve kilometer ten zuiden van Twyning,na bij Tewkesbury in Gloucestershire, met de ambitie een nieuwe start te maken. Grant leefde erg teruggetrokken en buren zagen hem alleen als hij zijn heg snoeide. Zijn laatste acteerrol was in Funny Money in het Devonshire Park Theatre vanaf juli 1998. Zijn ‘nieuwe leven’ duurde niet, want er bleven opnieuw forse rekeningen binnenkomen en het werk niet. Wanhopig deed Grant in 2003 een derde en laatste zelfmoordpoging. Deze keer slaagde hij erin, stierf op 8 november 2003 in zijn rook gevulde auto in zijn garage met een slang aan de uitlaatpijp, en werd kort daarna dood aangetroffen. Hij was 71 jaar.
This post has been seen 336 times.