Barbara Jean McNair (4 maart 1934 – 4 februari 2007) was een Amerikaanse zangeres en theater, televisie en filmactrice. McNair werd geboren in Chicago, Illinois, als dochter van Horace McNair en Claudia McNair (Taylor), verhuisde McNair met haar familie, die ook uit vier broers en zussen bestond, naar Racine, Wisconsin, kort na haar geboorte. Met de overredingskracht van haar ouders begon McNair te zingen in schoolproducties en tijdens kerkdiensten. McNair ging naar de Washington Park High School, waar hij in 1952 afstudeerde. Na de middelbare school studeerde McNair muziek aan het American Conservatory of Music in Chicago. Ze ging ook kort naar de UCLA, maar ze stopte na een jaar met studeren toen ze vond dat het niets te maken had met wat ze wilde bereiken. McNair’s grote doorbraak kwam met een overwinning op Arthur Godfrey’s Talent Scouts, wat leidde tot boekingen bij The Purple Onion en de Cocoanut Grove. Onder haar hitplaten tijdens het opnemen voor de Coral, Signature, Motown en TEC Recording Studios labels, waren “You’re Gonna Love My Baby” en “Bobby”. In de vroege jaren 1960 maakte McNair verschillende muzikale shorts voor Scopitone, een franchise van muntautomaten die lieten zien wat de voorlopers waren van de hedendaagse muziekvideo’s. McNair’s acteer carrière begon op televisie, als gast in series als Dr. Kildare, The Eleventh Hour, I Spy, Mission: Impossible, Hogan’s Heroes, McMillan and Wife. McNair poseerde naakt voor Playboy in het oktober nummer van 1968. Ze trok de aandacht van het filmpubliek met haar veelbesproken naaktscènes in het gruizige misdaaddrama If He Hollers, Let Him Go! (1968). Ze trok toen een nonnenhabijt aan voor Change of Habit (1969), de laatste speelfilm van Elvis Presley. Ze speelde in They Call Me Mister Tibbs! (1970), The Organization (1971), The Jeffersons (1984). McNair speelde in haar eigen televisieserie The Barbara McNair Show uit 1969 en werd een van de eerste zwarte vrouwen die haar eigen muzikale variétéshow presenteerde. De show, die in Canada werd geproduceerd door CTV (bij CFTO, Toronto), duurde drie seizoenen in first-run syndication in de Verenigde Staten tot 1972. Ze verscheen ook in tv-spelshows in de jaren 1960 en 70, waaronder You Don’t Say, Hollywood Squares en The Match Game. McNair’s opnames omvatten Livin’ End, The Real Barbara McNair, More Today Than Yesterday, Broadway Show Stoppers, A Movie Soundtrack If He Hollers, Let Him Go, I Enjoy Being a Girl, The Ultimate Motown Collection, een set van twee cd’s met 48 nummers met haar twee albums voor het label plus een niet-album single en B-kant en een hele LP die nooit is uitgebracht. McNair was vijf keer getrouwd en had geen kinderen. McNairs eerste echtgenoot was Earl Wright met wie ze van 1953 tot 1955 getrouwd was. Van 1963 tot 1971 was McNair getrouwd met Jack Rafferty. In augustus 1972 trouwde ze met Rick Manzie, die ze in 1965 had ontmoet tijdens een scheidingsperiode van Rafferty. McNair en Manzie bleven getrouwd tot zijn moord in december 1976. Drie jaar na de dood van Manzie trouwde McNair in 1979 met Ben Strahan. McNair en Strahan scheidden in 1986. Haar laatste huwelijk was met Charles Blecka in 2006, met wie ze op het moment van haar overlijden getrouwd was. In haar 70s woonde McNair in de omgeving van Los Angeles, tennissend en skiënd om in vorm te blijven en af en toe toerde. McNair overleed op 4 februari 2007, na een zeven jaar durende strijd tegen keelkanker, in Los Angeles, Californië.
This post has been seen 53 times.